ธรรมะจากหลวงปู่สอ
[28 เมษายน 2552 20:28 น.]จำนวนผู้เข้าชม 12346 คน

ธรรมะจากหลวงปู่สอ

ธรรมะมันเป็นเครื่องรักษาเรา รักษาทรัพย์ คือจิตใจ ถ้าใจของเราสะอาดหรือใจของเราสงบ สบาย นั่นธรรมะครอบงำเราอยู่ รักษาเราอยู่ให้เราปฏิบัติใจ เพราะธรรมะทั้งหมดมันอยู่ที่ใจ ให้เราเข้าใจอย่างนั้น อย่าไปเข้าใจว่าธรรมะมันอยู่ที่อื่น ประวัติของหลวงพ่อที่ได้ หลวงพ่อเจ็ดกษัตริย์มา อันนี้ก็ไม่ได้เกิดจากไหน เกิดจากใจ ใจเป็นของสำคัญในร่างกายของคนและสัตว์ จึงควรรักและสงวนอบรมให้ดี เมื่อใจจะดีได้ต้องมีธรรมเหนือกว่า คือ สติปัญญา สติปัญญาตัวนี้เราปฏิบัติสติธรรมดาของเราให้เป็น มหาสติ ปฏิบัติปัญญาธรรมดาให้เป็นมหาปัญญา ขึ้นมาแล้วเราก็ค่อยๆ รู้ไป แล้วก็จะแก้ตัวของเราได้ ตัวของเราไม่ว่าหญิงหรือชายล้วนแล้วแต่แบกกองทุกข์ทุกคน ตลอดจนตัวอาตมาก็เหมือนกัน ถ้าเราไม่รู้จักไม่ยึดตัวนี้มาเป็นเรา เป็นของเรา ตาเห็นก็ว่า เราเห็นเรารู้ มันไปยึดหมดละตัวนี้ เราไม่รู้ว่าตัวนี้มันเป็นกองทุกข์

เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้า ท่านจึงค้นอยู่ในตัวของเรานี้มาจนรู้แจ้งเห็นจริงว่าทุกข์มันเกิดจากไหน มันไม่ได้เกิดจากที่อื่น เกิดจากใจ หากใจมันมีความโลภ ความโกรธ ความหลง ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในนี้ เหมือนกันกับว่า ปากกาของเรามันบรรจุตัวหนังสือไว้ ถ้าต้องการตัว ก มันก็ออกมา ถ้าต้องการตัว ข มันก็ออกมาจากที่นั้นหมด อันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันออกไปจากใจนี้ทั้งหมด ใจจึงเป็นของสำคัญหรือเป็นตู้เซฟเก็บทรัพย์ไว้ นี่ให้เราเข้าใจในการปฏิบัติธรรม ถ้าเราไม่รู้เรื่องอาการของใจของเราเลยปฏิบัติธรรมไม่ถูก ธรรมมันอยู่ที่ใจ คนจะดีได้ก็เพราะใจ คนจะชั่วก็เพราะใจ ให้เข้าใจอย่างนี้ อย่าไปว่าคนนั้นชั่วเพราะนั่นเพราะนี่ แท้ที่จริงตัวจริงของมันอยู่ที่ใจ มันแสดงออกไปเราไม่รู้ เพราะฉะนั้นธรรมะของพระพุทธเจ้าจึงเป็นของละเอียด ถ้าเรานั่งปฏิบัติ นั่งภาวนาให้จิตของเราสงบ เราก็จะรู้เรื่องอาการของใจมันแสดงเหตุผล อันนี้เมื่อมันปรุงขึ้นมาคือตัวสังขารมันปรุงแต่ง มันรู้จักนิสัยของเรา เราชอบอย่างนั้นอย่างนี้มันรู้จัก มันปรุงแต่งให้ แต่นี่เราไม่รู้จักว่าความปรุงแต่งมันเป็นอย่างไร มันเป็นสังขาร สังขารนั้นมันเป็นอะไร มันเป็นตัวอนิจจัง มันเป็นของไม่แน่นอน เราไปหลงเชื่อมัน ไปวิ่งตามมัน บัดนี้เราก็ได้รับความทุกข์ ความลำบาก ลุ่มหลงไปตามมัน

ธรรมะจากหลวงปู่สอ
– พระธรรมเทศนา 17 พฤศจิกายน 2546 [28 เมษายน 2552 20:28 น.] – เทศน์ เมื่อ 5-12 กันยายน 2546 [28 เมษายน 2552 20:28 น.] – พระธรรมเทศนาเมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม 2546 [28 เมษายน 2552 20:28 น.] – ธรรมะจากหลวงปู่สอ [28 เมษายน 2552 20:28 น.] ดูทั้งหมด

 

ธรรมะของหลวง Po Su

ธรรมะเป็นการรักษาเพื่อตัวเราเอง มันคือสุขภาพของจิตใจของเราและจิตสำนึกในใจของเรา ธรรมะปกครองเราเมื่อเราปราศจากความผิดและความกังวล เราต้องรักษาใจให้บริสุทธิ์เพราะธรรมะอยู่ในตัวเรา เราไม่สามารถหาธรรมะได้จากที่อื่นและเราไม่สามารถนำมันมาจากที่ไหนสักแห่ง มันอยู่ในตัวเราเสมอ

ให้ประวัติศาสตร์ของหลวงพ่อเชษฐ์สอนเราว่าเราต้องรับผิดชอบต่อความคิดและอารมณ์ของเราเอง หัวใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในร่างกายของคนและสัตว์ สิ่งที่คุณรู้สึกสะท้อนการกระทำของคุณจึงมีผลต่อการตัดสินใจของคุณ หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นมันจะส่งผลกระทบต่อผู้คนรอบตัวคุณ เมื่อคุณตระหนักถึงสิ่งที่คุณทำมันทั้งหมดกลับมาถึงคุณเป็นส่วนหนึ่งของมโนธรรมของคุณ

เพื่อให้ปราศจากความผิดเราจำเป็นต้องควบคุมความกลัวของเรา เราต้องฝึกจิตใจให้รักและจิตใจเพื่อให้ได้ปัญญา เมื่อความทุกข์ยากเกิดขึ้นความยืดหยุ่นของเราจะทำให้เรามีเหตุผลมีเหตุผลและเหนือกว่าปัญหาที่เราเผชิญ

ทุกชีวิตชายหรือหญิงมีร่างกายแบกกองทุกข์ มันอาจเป็นสุขภาพร่างกายหรือสภาพจิตใจของเรา อัตตาของเรายังเป็นความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราเพราะมันเป็นอีกด้านหนึ่งของการต่อสู้สติของเราสำหรับการควบคุมร่างกายของเรา อย่าปล่อยให้อัตตาชนะ

พระพุทธเจ้าได้ค้นหาภายในเราเพื่อตอบ ‘ที่ซึ่งความทุกข์เกิดขึ้นจริง‘ ในภูมิปัญญาของเขาเขาพบคำตอบ ความทุกข์นั้นอยู่ในใจเรา มันไม่ได้มาจากที่อื่น หากหัวใจมีความโลภความโกรธและความหลงใหลนั้นก็มีแนวโน้มที่จะทุกข์ทรมาน เช่นเดียวกับวิธีที่ปากกาเขียนจดหมายการกระทำของเราส่งสัญญาณความต้องการและอารมณ์ของเรา

การรู้ถึงความสำคัญของหัวใจช่วยให้เราเข้าใจการปฏิบัติธรรม เราไม่สามารถฝึกสติปัญญานี้ได้หากเราไม่รู้อาการของหัวใจ อย่างไรก็ตามการพูดว่าคนที่กระทำการทรมานนั้นเป็นความชั่วร้าย การตัดสินใจที่ได้รับแรงบันดาลใจจากความหลงใหลนั้นไม่ได้ตรงกันข้ามกับคำสอนของพระพุทธเจ้า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกำจัดความปรารถนาของเราในฐานะมนุษย์อย่างสมบูรณ์ เราสามารถควบคุมมันได้

ถ้าเรานั่งและฝึกทำสมาธิและสวดภาวนาเพื่อทำให้จิตใจของเราสงบลงเราจะเรียนรู้ที่จะค้นหาอาการของหัวใจของเราให้ดีขึ้น ในระหว่างการทำสมาธิเราสามารถสร้าง ‘sankhara’ ซึ่งเป็นการรวบรวมความคิดที่กระตือรือร้นของเรา โดยการประเมินนิสัยส่วนรวมของเราเท่านั้นที่เราจะตัดสินอคติที่ไม่ถูก จำกัด ของเรา

ระวังว่าเราในฐานะมนุษย์มักหลงผิด เรามักจะให้เหตุผลกับตัวเราเองว่าสิ่งที่เราทำหรือคิดว่าถูกหรือผิด วิธีที่เราแสดงให้เห็นถึงการกระทำของเราอาจทำให้เราหลงทางจากการค้นหาอาการที่แท้จริงของหัวใจจิตใจและร่างกายของเรา การตระหนักถึงความจริงจะทำร้าย แต่เราต้องยอมรับข้อบกพร่องของเราเพื่อที่เราจะได้พบกับสันติสุขอย่างแท้จริง